Haust-raut

av Tore Ørjasæter

Langleit-Solveig
     er so hugilt og kjenslekløkk,
     det går gjennom hennne ein haustar-gjem
     av nokon som andar so stilt og kjem
     forutan fotslag mot henne.

Dagros, Dagros
     dreg seg so tungt no siste hausten
     som ho skal bera bjølla på støl.
     No blir ho rett gamal bjøllkui sjøl
     og so skal ho heim til haustslakt.

Haust-raut, haust-raut
     ômar so audt inn i eisleg fjelldal.
     Det susar i audni so tungt og tomt.
     No seinhaustes blir det so tidleg skumt,
     og snø-kast kjem ned nordi fjellom.

Haustklår hugkløkk!
     Solveig tykkjest å sjå sin lagnad;
     bleiknar ho brått og blir hjartesår:
     "Ved dette leite til næste år
     eg kanskje er Synsteng-kjering."

Kjelde: Gudbrand Langleite, Olaf Norlis forlag, 1966, s.61