Inni Veslglupen

av Ragnhild Kolden

Eg veit ein stad
inni ville fjellet
der alt er forvitra
til berg og stille
og bekblått vatn

Dit kom eg ein gong
ein tidlaus regndag

Midt i det myrke urtidsandletet
alle steinskapte landskap ber
stod eg og kjende kroppen krympe
til inkjes mot det å vera
den eldste av steinane der.

Vart som eit vinddrag gjennom glupen
- lett over lendet og så: forbi
medan steinen og vatnet og stilla
låg der dei ligg til evig tid.

Der inne har lendet sett seklar gå
i uforanderleg øyde og storslegen togn
og visste det ikkje. Og eg, som veit,
skal vera eit vinddrag og sidan døy.

Kjelde: Ho inni meg, Dølaringen, 2001, s. 59