Gullslottet

av Ove Røsbak

Får je sjå slottet før sola søkk under?
Bygda er bak meg, fjellet er framfor.
Borte er stemmen i skoga som kviske
gåter frå b'ynelsen, gåter frå opphavet.
Forfedra ferdes nok ennå blant treom.
Grovøkser, hakker og løvkniver bær dom.
Je går i frå dom, je vil sjå Rondane.
Je vil sjå slottet før sola søkk under.

Fjellelva riste runer i skifer.
Tavlen hu skriv på heng i en canyon.
Fosserøk driv, og sakte får Ula
hopen ta stenheller slik hu vil ha dom.
Tusen par auger stire frå ura.
Kvasse er blikka åt dom under jorda.
Je går i frå dom, og stega blir lette.
Je vil sjå slottet før sola søkk under.

Vega fell vide, men snart er je framme.
Fjellheimen blir tel florlett kulisse.
Sakte slår rommet ut vifta med farjer:
rosa og flaskegrønt, djuprødt og lilla.
Gråtoner brer seg når farjen har falme.
Snart vandre månen på vatnet med sølvslep.
Skumringa stig, og je har hatt auga.
Gullslottet heng, om sola sokk under.

Kjelde: Midtvegs: dikt, Gyldendal, 2000, s. 64