Bølingen slepp ut

av Jakob Sande

No spretter lauvet
no grønkar graset
og sola skin over Jonsoknut,
og fluga surrar
mot fjosmurglaset,
og kua rautar og stundar ut.

Der kjem budeia
med massingbjella
og kolven mjukt i mot malmen syng
om sol og sommar
i sæterfjella
på vide beiter av gras og lyng.

På låvekloppa
med påk i neven
står eg og broren min trygt på lur,
for rett no veit vi
det vert eit leven
som heile garden på ende snur.

Vi høyrer rauting
og ståk frå fjoset,
og fyrste kua i døra står.
Ho blunkar blinda
mot vårdagsljoset
litt støl, kanhende, i legg og lår.

Men best det er
som ho brått seg sansar
og slengjer bakparten ende opp,
og yr og kåt
over tunet dansar
med skeive, sjanglande nautehopp.

Der kjem dei rennande
heile skreia
med ville fakter og håse raut,
som var det sjølvaste
oskereia
og ikkje velvorne, vaksne naut.

Dei unge dansar
på lette føter
so sand og småstein for klauva fyk,
og prøver styrke
med gamle krøter,
men vanlegvis får dei herleg stryk.

Der kjem han burande,
storestuten,
som trollet trygg på si eiga kraft
so kalven, satkkar,
forskræmd tek kuten
med rompa reist som eit kosteskaft.

Men bjellekua vår,
gamle Plomme,
skrid vyrd og vis gjennom flokken fram,
og den som vågar
for nær å komme,
lyt dra seg undan med spott og skam.

Ho gjev ein god dag
i heile maset,
og likar helst å ta alt med ro.
So finn ho fram
til det grøne graset,
og snart gjer hine det plent som ho.

Kjelde: Jakob Sande: Dikt i samling, Gyldendal Norsk Forloag, 1998, s. 271.