Bortom det som seiest

av Tarjei Vesaas

Solsprett.
Skire Gud
og tinden.

Kappa, lett og bleikraud
breiest over.
Snøen logar,
det er alt ein ser.

Skuggens dal nedunder.
Djupt i sluket under.
Isen grøn i elva.
Ikkje anna skjer.

Snøtinds rot og feste.
Berget luter nederst,
svart i skuggens skugge,
nakent, vått, som skuldig.
Bortvend, blind og bunden
fjellvegg stuper ned.

---

Haldt ut, sjel i berg.
Einsleg, stengd, elendig,
fjernt frå gylne tindar,
fjernt frå gudens kappe,
trassig i sitt stengsel,
bortom det som seiest.
Haldt ut enno, enno:
det som skapest,
det som lykkast,
alt er bygt på det.

Kjelde: Liv ved straumen, Gyldendal, 1970, s. 22