Før solefall

av Jan-Magnus Bruheim

Du stengjer etter deg
med lås og slå.
Ingen som kjem her
sidan, skal sjå
at nokon har vore her.

Det er straks føre solefall -

Ikkje ei minning skal vera att.
Du ser deg ikring
for siste gongen:
Alt er som det skal.

Når du kjem frampå
siste leite,
skal du sjå deg attende.
Skal du lyfte dine augo
og sjå til fjells.
Ta med deg synet
av roleg, kvilande tyngde,
før du går heim til kvelds.

Kjelde: Aldri eldest tidi, Noregs Boklag, 1975, s. 30