Tusselåt

av Jakob Sande

Og tussekallen sat uppi Glurvenut,
   og skreik til gjætlesveinane sine:
"Å skund dykk og driv heimatt både ku og sau og stut,
   og alle kussekalvane mine!
Kusse ki-ki-ki, kusse ko-ko-ko,
      kussi ko.

Til Helgamesse fyller eg sjauhundrad år,
   Gud hjelpe meg elendige trave,
og giktebroten er eg båd` i legg og i lår,
   og ryggen min er kroken som ein klave.
Kusse ki-ki-ki, kusse ko-ko-ko,
      kussi ko.

Eg er no ikkje lenger den guten som eg var
   det året då eg fridde til ho Guri,
og Glurvenuten tvert igjenom Geiteskaret bar,
   og brukte han til legestad åt bruri.
Kusse ki-ki-ki, kusse ko-ko-ko,
      kussi ko.

Og aldri skal eg gløyma den gongen eg tok tak
   med Rise-Jo ein gneldrekald vetter,
og slengde han i berget med dunder og brak,
   so jorda skolv i fire vikor etter.
Kusse ki-ki-ki, kusse ko-ko-ko,
       kussi ko.

Mén no so er eg gamal og stiv som ein staur,
   og makteslaus i foten og armen.
Eg grev meg fram på fire som ein annan migemaur,
   og knapt nok kann eg halda sengjavarmen.
Kusse ki-ki-ki, kusse ko-ko-ko,
       kussi ko.

Å skund dykk no småsveinar og kom heimatt i seng,
   men stell dykk slik at eg slepp noke plunder,
og akta dykk når heimatt gjenom lida de gjeng,
   so de ikkje trakkar bjørkeskoegen sunder.
Kusse ki-ki-ki, kusse ko-ko-ko,
       kussi ko.

Kjelde: Jakob Sande: Dikt i samling, Gyldendal Norsk Forlag, 1998, s. 9