Kveld på viddun

av Ragnar Solberg

Det æ stilt.

Frå skuggjegråe sjogje
skyme det aurgåmålt audt,
kravla dove og halv-daudt -
susa som regnskjyl over vidde.
Men vidde søv, ho.

Frå skomflødde himile
vælta tonge skådda ned
og tviheld blåsvarte tre -
gjere augun mine nattblinde -
E kan kje sjå meir.

Frå avhol djuft i sjogje
syng det kjøvd og kjenst og nytt -
ei ljoskolv med eira glytt
stig ti kvelt ekko utu skåddun.
Tru frå Is-Gude?

Frå einsle, skambiti sjæl
be' det og kviskra strengje
som ha halde på lengje
og e ha kje lytt ette før nå.
Nå ha e vakna!

Kjelde: Dikt i utval, Aschehoug, 1968, s. 21