Fjelldikt

av Ola Dahl Grå himmil hengt lågt ned over høgdene under skogsviddene med sitt grøne velde, si stille einsemd. Inn i dette tunge hav av grønt, flekker av blodraudt rust og gult. Ildsøyler av osp. Gule øyer av bjørk. Grå slør driv etter dalsida. Skoddeflak tyst, lydlaust sviv umerkjeleg gjennom grøne granspir glir burt som ånder ut i ingenting. Dimt duskregn slit uttu skodda. Lyng og kjørr græt glinsande, tårevåte. Græt i blodraudt i rust, i irrgrønt. Alle dei tusenvis fløytande strupar som fylte sommarens skogsøde er burte. Trist stille trykkjer varsamt i moll mot nakne sinn. Berre ein ôm, eit sjo, langt derute-frå syng sårt stig og søkk med verdraget. Som døyvd bekkjesilder - skjelvande, sildrande osp i kveldstrekk. Visna lauv raslar stilt mot regnvåt lyng. Greiner kler seg nakne strekkjer seg stivt sprikande trist, fortapt mot skytung himmil. Haustfjell gråtande stille lydande vemodsfylt ventande sitt kvite laken. Kjeld...

av Rolf Sørumgård De' æ et helsikes ovær ute, vind ule og sjogen driv inn gjennum ei otett glasrute. De' æ haust og oktober nå, -- i fjeillè, -- de' æ begynt å bli lange og myrke kveillè. N' Låghalt-Hans ha vore ette rupun i dag, -- døm strauk te fjells førre tosdan, -- hainn og 'n Syver i lag. I jår rusla 'n ne'att 'n Syver, -- me' rupsekken dørjande fuill, -- døm ha vore heldige serdu; ha fått tak ti mange kull. De' va' nå forresten ikkje berre rupo 'n bar me' se' ne' ei tyrt me' tifisk ha 'n og tikji me'. Tifiskan ha døm fanga me' hov i Vetlvassbekkjè, -- store va' døm og vog tongt i sekkjè. Min i kveill sit 'n Hans i bu'n åleine, 'n ha fyra i omne me' kjærringkjørr og eine, og i ljose frå ei sprukkje felomnsdør sit 'n og skjær kaku og kline på smør. Uttafor veggjom driv styggen sjøl på; sjodreve æ så tett at de' æ ikkje mogle å sjå, i nøvom og taksjeggjè d...