Bergblommen

av Martinus Høgaasen

Bleik reiste blommen sitt hovud mot dagen, -
ikkje i enge, ikkje i hagen,
ikkje i frø-jord og sol-drev varmt.
Snøen laag kringum med nattblinde draumar,
iselv gjekk under med skrapande straumar,
jorda var sparleg, og sol-ljoset armt.

Smatt det ei straale i halvmørke skorte,
synte seg smilande, skein - og vart borte, -
ja, so var fattige bergblommen rik.
Kom ho so att med si sæle og strauk'n,
daa var han lukkeprins, daa var han lauken,
elskande trufast og still - utan svik - - -

Sturande bergblomme bleiknar og tenkjer
sjuk paa si straale: Kan hende ho blenkjer
kjærleg for andre og kjæler med lyst.
Staar han i skorta si bergfast og biar:
Kjære, velsigna, aa kjem du kj tidar,
du som har fattige bergblomme kyst?

Snøskavlen aukar, og skriderap durar
likhaast mot botnen, der is-elva skurar
dødstrøytt i dagar og kaldslege aar.
Blommen i berget heng skjelvande blaa han,
frysande ser han kor dauden vil slaa han, -
taarene tiplar som blodet or saar.

Kjem ho? Ell' blir ho der ute paa ferda?
Vinn kje attende fraa vimen og verda
hit til det utarme, fattige bol?
Blommen han hallar paa hovudet sturen,
sti'r her so vonlaus i snøheims-naturen,
dødstrøytt han sukkar i sorg mot ei sol.

Kjelde: Vaarbekk vaknar; klunk paa ymse strenger, Norske forfatteres forlag, 1923, s. 10