Til fjells!

av Olav Nygard

Til fjells, til høgd og vidd, det er mi traa,
til topp og tind, or laage lyrmne dalar;
til fjells der bekken græt og vinden svalar,
der ørnen ror i reine himelblaa.

Til fjells aa berge sjæla saar og varm
or valne dagetal og dauve vende
der folka søv si livetid til ende
so kjenslelaust som tre i likferdskarm.

Du raude rivne sky som synest dømd
til leike fyr dei kvilelause vindar
som driv deg av i flog um alle tindar, –
du er mi sjæl, or svarte havdjup rømd.

Det var den himels unge solareld
som løyste deg til denne ferdafaare, –

eg veit din lagnad: Du vert tyngd av taare
og fell til jords din siste leitingskveld.

Men upp til fjells, so høgt som sky kann naa;
min fred er alen av den store stunding
rundt heile heimsens hovudlause runding,
og døypt i stir mot evigt himelblaa.

Kjelde: Runemaal, Gula Tidend, 1914, s. 11